Kuku! :]

Zabawa w chowanego znana jest Czekoladce od dłuższego czasu, praktycznie odkąd miał kilka miesięcy, ktoś bawił się z nim w znikania i pojawianie się. Reakcja Bartulka była łatwa do przewidzenia - głośny śmiech pomieszany z zaciekawieniem i lekkim dreszczykiem emocji wywołanym oczekiwaniem na pojawienie się "kukułki" zza witryny drzwi lub zza firanki. Jednak dopiero nabycie umiejętności samodzielnego zasłaniania i odkrywania twarzy przez Czekoladkę spotęgowało emocje wynikające z takiej zabawy. Od kilku tygodni to nie Mama/Tata/Dziadek czy Babcia ukrywają się przed Bartusiem, tylko on sam zakrywa twarz prześcieradłem czy też firanką, by nagle pojawić się z roześmianym okrzykiem kuku! :) To naprawdę cudowne uczucie, móc obserwować pozornie nieznaczące oznaki dojrzewania swojego dziecka. Z każdym dniem Bartulek zamienia się w dorosłego, rozumnego Bartłomieja, który każdym gestem i słowem (oczywiście rozumianym tylko przez domowników ;)) sygnalizuje swoje potrzeby i zachcianki. Aż dziw bierze, że rok temu, musiałam czekać jeszcze 18 dni do pierwszego świadomego uśmiechu :)))) Ależ ten czas leci, dopiero po dziecku widać jak szybko... :)))))

***

Wiosno wracaj! I Ty, stary interfejsie bloggera także! :)  Nie rozumiem komu potrzebny jest śnieg w kwietniu, mam wrażenie, że czekam nie na Wielkanoc tylko na Boże Narodzenie. Grrr... Zdecydowanie NIE lubię tego. 

***