Cem.

To, że Czekoladka ma twardy charakter to wiem nie od dziś. Po raz pierwszy pokazał go przy porodzie, gdy walczył z długaśną pępowiną - z tej walki wyszedł zwycięsko, co napełniło go przekonaniem, że jeśli się czegoś bardzo chce i się o to walczy, to można to osiągnąć. Od tamtej pamiętnej chwili, Bartunia codziennie udowadnia sobie i innym, że jeśli założy sobie jakiś cel, to w końcu go zrealizuje (z reguły bardzo szybko ;)). Ostatnim takim ukochanym wyzwaniem Czekoladki jest przekonanie Mamy i Babci, że spacerek musi się odbywać tak jak on tego sobie zażyczy. Trasa naszej przechadzki jest z góry zaplanowana przez Bartusia. To on kieruje naszymi nogami, decyduje gdzie w danej chwili się udamy. Z reguły wygląda to mniej więcej tak, że Simba siedząc w swojej miętowej karecie, wyciąga swój Czekoladowy paluszek i wskazuje miejsce, do którego w tej chwili chce zawitać. Gdy ów paluszek nie zostanie zauważony (lub zostanie "przypadkowo" zignorowany) Król złości się, odwraca i krzyczy: "Cem". Najczęściej sytuacja taka ma miejsce w okolicach jego ukochanej huśtawki. Już od połowy drogi Bartunia jedzie z wyciągniętym palcem wskazującym, sygnalizując, że on doskonale wie, że lada moment zza górki wyłoni się jego bujaczek. Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że Czekoladka idealnie zakodował sobie w swojej kędziorkowej głowie, że spacerek = huśtanie. Nie wyobraża sobie innej opcji. Co więcej, Bartek cechuje się doskonałą pamięcią i orientacją w terenie. Normalnie można tak zmieniać trasy, tak kombinować, a on i tak wie, że tu i tu będzie huśtawka i w tej chwili należy zasygnalizować chęć postoju z huśtaniem. To nie jedyny przykład - wystarczy w domu inaczej położyć słuchawkę od prysznica lub wanienkę, a Czekoladka od razu krzyczy i pokazuje palcem, że coś tutaj nie gra. Uspokaja się zaraz po poprawieniu danej rzeczy. Taki mały pedancik mi rośnie. Okruszki na podłodze? Chwila moment i już Bartulek informuje, że tak nie może być ;)) Normalnie terror w żywy dzień ;)))

A jeśli już o "ceniu" mowa, to słowo to powtarzane jest każdorazowo przy piciu/jedzeniu przez Mamę/Babcię/Dziadka/Wujka, wystarczy podsunąć talerz/kubek pod Czekoladowy nosek i już pojawia się uśmiech na jego twarzy. Dzisiaj największą frajdę sprawiało mu podawanie chrupek, którym odgryzał końcówkę i później ze szczerą radością wkładał do Maminem buzi :))) Słodziaczek. Uwielbiam tą naszą komunikację. Cieszę się, że Bartulek jest już taki rozumny i potrafi sygnalizować swoje potrzeby. To naprawdę ułatwia nam życie :))) Jeszcze tylko, żeby przestał się tak złościć, gdy mu coś nie wychodzi, a byłoby jak w niebie :)))

***

Skoro już o nowościach mowa, to muszę się pochwalić, że udało nam się przekonać Czekoladkę do kąpieli przy asyście Czekoladowej Babci. Wystarczyło tylko dać mu do łapek plastikowe klocki, którymi może celować w ubierającą go Mamę i od razu życie nabrało kolorów ;)))) Także jeden problem mamy z głowy. Gorzej wygląda sprawa z nocnym spaniem, Bartuś po wyjeździe Taty jest tak zdezorientowany, że wskakuje na mnie i nie chce ze mnie zejść. Dochodzi do tego, że z lękiem usypia na mojej klatce piersiowej i dopiero w fazie głębokiego snu udaje mi się go odłożyć na poduszkę. Wydaje mi się, że ma to związek z zaburzonym poczuciem bezpieczeństwa i "stratą" Taty, ale czy tak jest na 100% to nie wiem. Spotkał się ktoś z czymś podobnym? Nie wiem, jak zapewnić go, że ja się nigdzie bez niego nie wybieram... :))))) Moja Mała Przylepka.

We miss You Daddy... Wracaj już!!!!!

A nie chwaliłam się, wczoraj Mąż zrobił mi niespodziankę urodzinową i specjalnie kupił kartę i zadzwonił do mnie z życzeniami. Najssss saprajssss :))) Kochany mój :)))

***