Mama wraca do "pracy".

Pamiętam jak jeszcze niedawno czytałam blogi mam pracujących, których urlop macierzyński chylił się ku końcowi i wizja powrotu do pracy spędzała im sen z oczu. Teraz sama staję przed podobnym "problemem", gdyż i mój "urlop macierzyński" się skończył i nastał czas, by na nowo powrócić do swoich obowiązków - w moim przypadku jest to uczelnia. Co prawda, powinnam tam już być od poniedziałku, ale tak jak wspominałam w ostatnim wpisie miałam w tym dniu umówioną wizytę lekarską z Bartulkiem, a w dniu dzisiejszym zwyczajnie nie było zajęć z okazji uroczystej inauguracji. (:D) Niestety jutro już nic nie uchroni mnie przed wejściem w uczelnianą bramę i stanięciem twarzą w twarz z dawnymi obowiązkami. Chyba nikogo nie będzie dziwić moja ogólna niechęć do pojawienia się tam w dniu jutrzejszym. Chociaż tak naprawdę nie powinnam narzekać bo jutro mam tylko jedne ćwiczenia i jeden wykład, ale dla mnie to i tak za dużo. Tym bardziej, że nie pamiętam kiedy spędziłam tyle czasu bez Bartka. Pocieszający jest fakt, że jutro Simba też pobawi się w studenta i razem z Czekoladową Babcią przyjadą ze mną na teren uczelni i, o ile pogoda pozwoli, pospacerują sobie po okolicznym parku, tak, żebym w każdej chwili mogła udostępnić prywatną mleczarnię dla Króla. Na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie innej opcji, ale niestety muszę się pomalutku oswajać z tym, że w przyszłym tygodniu Bartek zostanie w domu, razem z Tatą i Babcią, a ja w tym czasie będę kwitnąć w "szkolnej ławie" od 9 do 16stej. Wszystko byłoby pięknie i ładnie, ale do tego czasu należy jeszcze dodać dojazd w tą i z powrotem, czyli summa summarum będę bez mojego Czekoladowego Orzeszka prawie 10godzin. Rany, rany... Nie wiem jak ja to wytrzymam. W głowie mam nawet wizję nie jeżdżenia na wszystkie zajęcia, ale jak to będzie to wyjdzie w praniu. Planuję iść do niektórych wykładowców porozmawiać jak człowiek z człowiekiem i może przymkną troszkę oko na moje nieobecności, ale wolę nic nie planować, bo z tego zazwyczaj nic dobrego nie wychodzi. Zastanawiam się jednak jak to wszystko rozegrać, jak zaplanować z Mamą karmienie itp., gdyż Bartuś jest wręcz uzależniony od pana Cyca (zresztą ja tak samo), owszem kaszkę/zupkę/obiadek/deserek zje, ale zawsze musi później poprawić cycem i nie wiem jak zareaguje na jego brak. Nie chcę porzucać karmienia naturalnego, jeszcze nie teraz, chciałabym karmić Synka min. do 9 miesiąca :(, a ściągać mleka też nie chcę, bo mam z tym związane złe wspomnienia (niestety tym mleczkiem zakrztusił się Synek pod moją nieobecność i zwyczajnie boję się ponownego podawania mleka butelką). Druga sprawa, tak jak wspominałam, Bobek nie był nigdy beze mnie dłużej niż hmmm... 2 godziny? Nie wiem jakiej reakcji z jego strony mam oczekiwać, czy nie będzie płakał, czy nie będzie histerii? Boże. Tak strasznie się tego wszystkiego obawiam...  Jestem przekonana, że na zajęciach będę myśleć tylko o Bartku, bo o skupieniu się na czymś innym nie ma mowy. Przyznaję, olbrzymim udogodnieniem jest pomoc mojej ukochanej Mamy, która poświęciła swój czas i zaproponowała roczną opiekę nad wnuczkiem, żebym ja w tym czasie mogła na spokojnie skupić się na zakończeniu studiów. I powiedzcie mi, jak ja mam nie wychwalać mojej Mamy? Toż to jest matka-wzór. Ech... Trzymajcie kciuki, żeby udało nam się to wszystko jakoś pogodzić, bo jak widać kombinować musimy nieźle, ale gra jest warta świeczki. Chcę jak najszybciej zakończyć te studia, obronić pracę mgr i skupić się na Bartusiu. A tymczasem... uczelnio bądź łaskawa.

 ***