Prawda to luksus, na który nie mogę sobie pozwolić.

Często czytając Wasze blogi, dowiaduję się o Waszych radościach, sukcesach, ale także o smutkach i problemach dnia codziennego. Kilka razy zarzucono mi, że na moim blogu panuje 'cukierkowa, różowa atmosfera'. To prawda. Nigdy nie chciałam tu pisać o złych rzeczach. Nie chciałam, bo to miejsce mojej Czekoladki. Nigdy nie chciałam, żeby Bartuś, po latach trafił w to miejsce i czytał o problemach swojej rodziny, o problemach natury psychicznej swojej niewydarzonej matki. Jednak dzisiaj coś we mnie pękło. Wewnętrzny ból i tęsknota za Mężem sprawiła, że chcę się gdzieś wygadać. I być może to nie jest dobre miejsce, ale nie mam innego.

Zawsze chciałam, żeby rzeczy, słowa, czyny, które trafiają do Czekoladki były napełnione miłością i szczęściem. Chciałam, żeby dorastał w dobrej, przyjaznej, rodzinnej atmosferze. Niestety fakt, że jesteśmy rozdzieleni z Dużą Czekoladką sprawia, że nasze życie nie wygląda tak, jakbyśmy tego chcieli. Moje życie nie wygląda tak jakbym tego chciała. Czuję, że egzystuję, a nie żyję. Mój żywot zamyka się od jednego przylotu Dużej Czekoladki do jego kolejnego wylotu. Gdy go nie ma czuję, że czegoś/kogoś mi brakuje. Czuję się strasznie samotna i zagubiona. Dni uciekają mi między palcami, z trudem rozróżniam czy dzisiaj jest poniedziałek, czy sobota. Dla mnie to bez różnicy. I tak każdy dzień wygląda dokładnie tak samo. Spędzam z Czekoladką 24h na dobę i może nie jest przy mnie non stop, to jednak zawsze jestem na jego zawołanie. Nie odstępuję go na krok, bo tak naprawdę nie mam innej opcji. Gdy był ze mną Mąż, miałam chwilę dla siebie - bez wyrzutów sumienia mogłam wyjść do kosmetyczki, czy do sklepu. Dawniej miałam uczelnię, aktywnie spędzałam czas ze znajomymi, a obecnie niestety nie studiuję, ani nie pracuję, co mnie dodatkowo dołuje. To nie jest tak, że nie lubię spędzać czasu z Bartusiem - kocham go i uwielbiam patrzeć na jego uśmiechniętą buzię, ale wiadomo, że każdy człowiek potrzebuje odrobiny odpoczynku {bez ciągłego głosu w głowie "jesteś złą matką, nie nadajesz się do tego w ogóle, dorośnij"}. I nie mówię tu o odpoczynku fizycznym, tylko psychicznym, którego mi brakuje.

Niestety prędko to się nie zmieni. Na dzień dzisiejszy, nie możemy być razem z Czekoladowym Tatą w Polsce. Jedynym rozwiązaniem, żebyśmy byli razem jest wylot za granicę. W obecnej chwili mowa o Tanzanii. Z jednej strony strasznie chcę tam lecieć - tam jest mój Mąż, osoba mi najbliższa, która rozumie mnie w każdej sytuacji i przede wszystkim WSPIERA w każdej sekundzie życia, ale z drugiej boję się - o siebie, a przede wszystkim o Bartka. To całkiem nowe, nieznane mi środowisko. Nie wiem czego mam się spodziewać, nie wiem jak naprawdę wygląda tam życie. Z opowiadań brata wiem, że jeśli ma się pieniądze, naprawdę można tam żyć na poziome europejskim - z udogodnieniami i wszystkimi niezbędnymi sprzętami. Ale jednak zawsze to inny świat - nieeuropejski, zupełnie mi nieznany.

Czuję, że jestem w kropce. W wielkiej, ogromnej kropie. Z brakiem perspektyw na poprawę sytuacji. Wszystko wyglądałoby inaczej, gdybyśmy mieli oboje pracę i własne miejsce na ziemi. A tak... Pozostaje mi tylko wiara, że wkrótce coś się zmieni - nim oszaleję.

Ech, gdybym tylko mogła usnąć na czas Świąt, których nie chcę i obudzić się po powrocie Dużej Czekoladki we własnym kącie z Małą Czekoladką pośrodku...

***