Boję się.

Na wstępie chciałam Wam wszystkim podziękować za komentarze i rady pod poprzednim postem. Dziękuję za wsparcie, za trzymanie kciuków i propozycje rozwiązania naszej sytuacji. Teraz musimy na spokojnie usiąść z Mężem i przeanalizować plusy i minusy każdego rozwiązania. Sprawa byłaby o wiele łatwiejsza, gdyby chodziło tylko o naszą dwójkę. Wtedy bez wahania podjęłabym ryzyko i przeprowadziłabym się do Tanzanii. Nie mówię, że na zawsze, ale może na 2 - 3 miesiące... Jednak tutaj chodzi o kogoś ważniejszego niż ja czy Duża Czekoladka - o Bartusia. Po pierwsze boję się, jak on zniósłby całą podróż, zmianę klimatu, rozłąkę z Babcią i Dziadkiem, no i oczywiście obawiam się nowego środowiska {Mąż zapewnia mnie, że węże nie czają się za każdym kątem i nie czekają na białe mięso ;p. Brat mówi to samo - był tam ponad miesiąc i nie spotkał ani jednego węża, czy groźnego stworzenia (no poza waranem ;)}. Przeraża mnie wizja chorej na malarię Czekoladki {w ogóle wizja chorej Czekoladki nawet w Polsce mnie przeraża :), ale tam to już w zupełności}. Wiem, że jeśli nie spróbuję, to się nie przekonam, ale w głębi duszy wierzę, że jest jeszcze inne, mniej radykalne rozwiązanie. 

Wracając do tytułu - wbrew pozorom nie chodzi o mój strach, a o Czekoladki. To, że jesteśmy na etapie "bania się" wszystkiego, to już wspominałam. Zaczęło się od odbicia laptopa w oknie kuchennym, potem cienia lampy na suficie i tak codziennie dochodziło coś nowego. Staram się tłumaczyć Synkowi, że to tylko cień, że można go dotknąć i wcale nie jest straszny, ale to nie działa. Teraz za każdym razem jak się czegoś boi to mówi: "Boję się. Cień", nawet jeśli cienia tam nie ma!

Jednak to, co stało się kilka dni temu przerosło nasze "oczekiwania". O co chodzi? O kąpiel. Bartunia wymyślił sobie, że boi się kąpać. Za Chiny Ludowe nie chce wejść do swojej ukochanej miski, w której tak uwielbiał się pluskać. Nie wiem co się stało. Z dnia na dzień stwierdził, że "boje się" i płacz. Doszło do tego, że Babcia przyniosła z balkonu mały basenik, do którego nalała wodę i próbowała przekonać Wnuczka do kąpieli. Co z tego wynikło? Ano nic. Basenik owszem, jest fajny i atrakcyjny, ale jako element zabawy. Bartunia wrzuca tam zabawki, miski, gumki do włosów i ani myśli sam wejść do środka. Sytuacja ta trwała ok. 2 dni {oczywiście myliśmy w tym czasie Bartka, ale nijak ma się to do kąpieli}. Na szczęście, przedwczoraj Czekoladka zgodził się wejść do baseniku razem z Mamą {Mama też musi być mokra, to zrozumiałe}. Nie oznacza to jednak, że Bartuś pokonał strach. Dalej boi się usiąść w wodzie, tylko kurczowo trzymając się Maminej ręki, stoi i chlapie nogą. Szczerze? Nie wiem skąd wziął się ten lęk przed myciem. Nie zaobserwowałam, żeby się czegoś przestraszył, do tej pory miał wielką radość z kąpania. Doszło nawet do tego, że nie można było przy nim wypowiadać słowa "kąpiel", bo od razu biegł do łazienki {z Dużą Czekoladką mówiąc o kąpaniu używaliśmy suahilskiego kuoga, żeby Bartunia nie wiedział o co chodzi}. Teraz jest inaczej. Owszem idzie ze mną do łazienki, ale tylko dlatego, że jest tam "Misiu" {basenik ma namalowane różne postacie, które Bartuś ochrzcił misiami}. 

Czy ktoś z Was zmaga się z podobnym problemem? Na forum czytałam, że to normalne dla tego etapu rozwoju, ale ja sama nie wiem oO.

PS. Baaaardzo, ale to bardzo chciałabym tu umieścić fotki owego "Misiowego baseniku", ale mój aparat został brutalnie potraktowany przez Czekoladkę :( Jeśli ktoś ma namiary {Śląsk, Małopolska} na dobry serwis to będę wdzięczna :)

***