Wirtualna randka z Mężo-Tatą.

Czekam na wieczory jak na zbawienie. I nie dlatego, że Mała Czekoladka oddaje się w objęcia Morfeusza i mam czas do Was zajrzeć (chociaż po części to też, teraz jak nie ma Dużej Czekoladki, o wiele trudniej mi usiąść przed komputerem, by przeczytać nowości blogowe), ale przede wszystkim dlatego, że wieczorami przenoszę się do egzotycznego, ciepłego kraju z przepiękną kulturą i krajobrazami, w którym to udaję się na randkę z moim Dużym Czekoladowym Szczęściem. Do tej pory to on miał oko na nas, za sprawą kamery internetowej, o której Wam już wspominałam, ale od wczoraj również i my mamy możliwość podglądania naszego Czekoladowego Taty. Niestety nie trwa to za długo, gdyż odległość, która nas dzieli nie pozwala nam na wysokiej jakości połączenie, ale i tak sama możliwość usłyszenia swoich głosów wiele dla nas znaczy. Na pierwsze wirtualne spotkanie oczywiście "zabrałam" Małą Czekoladkę, który troszkę zdezorientowany nie wiedział skąd pojawia się głos Taty. Dopiero w momencie zobaczenia jego twarzy na monitorze, zaczął podskakiwać i cieszyć się jak "dziecko" ;) Z jego ust raz po raz padało radosne "Dady, dady" pomieszane z "Taty, taty" (już teraz widać, jego mieszanie polskiego z angielskim oO, ale dziwić się, skoro rodzice mieszają ang, suahili i polski oO.). Po paru minutach słuchania głosu Dużej Czekoladki, Synek zaczął płakać i bezskutecznie szukać osoby Taty :( Wtedy zrozumiałam, że to ich "spotkanie" nie było za dobrym pomysłem. Bez dwóch zdań Bartunek tęskni. I ja, jako jego Mama muszę zadbać o to, by do takiej sytuacji już nie dopuścić. Nie mogę narażać Czekoladki na taki stres. Jest jeszcze za malutki, żeby zrozumieć, dlaczego Taty nie ma obok nas. Duża Czekoladka też to rozumie i akceptuje moją decyzję. Bartuś przepłacił to płaczem przez sen i niespokojną nocą. I teraz się cieszę, że nadal karmię piersią. Widzę, jak bardzo Bartuś tego potrzebuje. Jego poczucie bezpieczeństwa zostało zachwiane, nie wie dlaczego nagle z dnia na dzień nie ma Taty i właśnie teraz, jak nigdy potrzebuje bliskości i ciepła Maminego ciała. To jest jeden z głównych powodów, dla których przeniosłam w czasie, nasze cycusiowe pożegnanie. Nie chcę serwować Bartkowi kolejnego stresu. I wkurza mnie tłumaczenie ludziom, dlaczego wciąż karmię piersią. Moje dziecko, moje piersi, moja sprawa. That's all.

A co do Dużej Czekoladki - są nadzieje, że uda mu się wszystko pozałatwiać szybciej i wróci do nas wcześniej :) Już rozgląda się za biletem powrotnym :)))) Niech wraca, bo filmik nakręcony z samolotu, na którym jest Kilimandżaro rozpala moją wyobraźnię :)) Niah niah :)

Mężu tęsknię! :)

http://www.kathyloperevents.com/kilimanjaro/

PS. Wybaczcie mi, ale nie miałam dzisiaj możliwości wyboru zwycięzcy Candy. Proszę o jeden dzień cierpliwości :*

***