To jest już koniec...

Koniec pewnego etapu w moim życiu. Koniec beztroskiego studenckiego życia. Koniec codziennego wstawania na uczelnię i narzekania na wykładowców. I choć jeszcze niedawno zarzekałam się, że dzień, w którym skończę studia, będzie najpiękniejszym dniem w moim życiu, to dzisiaj po usłyszeniu magicznych słów: "Miło mi, po raz pierwszy, zwrócić się do Pani, Pani Magister Justyno", łezka zakręciła się w moim oku. Tyle wspomnień, tyle doświadczeń. Niepostrzeżenie wraz z każdym krokiem po uczelnianym korytarzu, do głowy napływały wspomnienia z pierwszych dni studiów: pierwsze zajęcia lekkiej atletyki, pierwsze zajęcia fizjologii z "traktowaniem prądem" nieżywej żaby, pierwsze wykłady, znajomości, imprezy... Tyle wspomnień. Owszem, bywały dni gorsze, ale jednak z latami w głowie pozostają tylko pozytywne wspomnienia :D Ech. Czas pędzi, jak oszalały. Jeszcze niedawno o 6 rano gnałam ze sportową torbą ubrana w strój kąpielowy na AWF'owski basen, a teraz jestem panią magister z Czekoladką u boku. Ekhm... Przepraszam, z Panem Magistrem Czekoladką, bo w końcu pomagał Mamie w napisaniu pracy (nic to, że raz z przerażeniem w oczach, obserwowałam jego poczynania na moim laptopie, podczas których na pulpicie pojawiło się groźnie brzmiące ostrzeżenie: Czy chcesz przenieść do kosza "praca mgr - Justyna"?). Oficjalnie mogę powiedzieć, że jesteśmy rodziną MAGISTRÓW - TATA MGR, MAMA MGR I SYNEK MGR :) - hihi o Babci też nie zapominamy :*

Obrona poszła dosyć sprawnie, wiadomo stres był, ale niepotrzebny. Obroniłam się na 5 :) Usłyszałam mnóstwo miłych słów od recenzenta, który w obecności mojego promotora zachwalał moją pracę :) Naprawdę jeszcze kilka miesięcy temu, byłam pewna, że nie uda mi się obronić w terminie, a tu proszę. Jestem z siebie dumna - udało mi się pogodzić studiowanie dzienne i pisanie pracy mgr, z opieką i wychowywaniem Synka. Ostatnie dwa lata były niezłą szkołą życia, która pokazała mi, na kim mogę polegać, a kto tylko czyha na moje potknięcie. Zresztą szkoda gadać. Skupiam się na pozytywach swojego życia i już rozglądam się za kolejnymi wyzwaniami, które wiem, że z pomocą najbliższych uda mi się zrealizować.

Dziękuję za trzymanie kciuków, chociaż pewnie większość z Was dopiero teraz dowie się, że już po obronie :))))

Na koniec muszę pochwalić Męża, który dzielnie opiekował się Synkiem, podczas gdy ja stresowałam się przed obroną. Dziękuję Kochanie :*

I dziękuję za piękne kwiaty od Czekoladki, podarowane rękami Taty, a zakupione przez Babcię <3 :*

Aaaa... 

JESTEM MAGISTREM!

***