Hugs.

Gdy jeszcze nie było Czekoladki na świecie, gdy dopiero zaczynałam związek z Dużą Czekoladką, nic tak nie działało na mnie kojąco, jak jego przytulenie. Nie potrzebowałam niczego więcej, wystarczyło przytulenie do jego serca i wiedziałam, że wszystko będzie ok. W jego objęciach czułam się bezpieczna i kochana. Zawsze wierzyłam w moc przytulania. Gdy było mi bardzo źle, wystarczyło mocne przytulenie do Mamy, czy przyjaciółki i już było mi lżej. Teraz, gdy Bartuś jest na tym świecie, przytulanie zyskało nowego, jeszcze głębszego znaczenia. Owszem, wciąż jest związane z uczuciem miłości i zrozumienia, jednak uścisk dziecka to, coś zupełnie innego, coś magicznego. I nie chodzi mi tutaj o tulenie się po upadku, czy szczepieniu (chociaż to też jest piękne, że dziecko szuka ukojenia w Maminych ramionach, ale jednak zawsze powiązane jest to z cierpieniem dziecka), tylko takim bezinteresownym, nagłym przytuleniem. Nie ma piękniejszej chwili, gdy Mała Czekoladka podbiega do mnie z głośnym Mama i mocno przytula się, a to do nóg, a to do klatki piersiowej. Dodatkowe ummmm towarzyszące tej czynności nacechowane jest taką miłością, że serce mięknie. Tak jak dzisiaj, gdy poczułam mocny uścisk i zobaczyłam cudowną kędziorkową główkę tulącą się do moich nóg. Pewnie, gdyby był większy przytuliłby się do brzucha lub wpadł w moje ramiona, a tak tulił to, co było w zasięgu jego Czekoladowych rączek. I nie jest to pierwszy taki przypadek, ale jednak dzisiaj wyjątkowo mnie rozczulił. Tak jak przytulenie chłopca autystycznego na placu zabaw. Tak niespodziewane i zaskakujące. Mówi się, że dzieci chore na autyzm wyczuwają dobrych ludzi... Chyba nie ma większego komplementu, dla kogoś takiego jak JA...

***