Rok temu o tej porze...

Pamiętacie? Bo ja nie do końca hehe. Pamiętam tylko, że około godziny 18stej zaczęły mi się sączyć wody płodowe. Szybciutko pobiegałam do Mamy, powiedzieć jej, że to chyba już, potem kazałam Dużej Czekoladce zrobić fotkę brzuszka z okrzykiem: "Szybko, szybko. Zaraz go nie będzie. Rodzę!". Po ekspresowej sesji zdjęciowej, wzięłam prysznic, ogarnęłam się. Następnie Mama pobiegła po sąsiadkę-położną, by ta sprawdziła, czy to na pewno poród. Po krótkim badaniu, wody chlusnęły jeszcze bardziej, a położna krzyknęła: "Szybko zbieramy się. Rozwarcie na dwa palce, czułam włosy! Mnóstwo włosów. Rodzimy". Po około 10 minutach, zwarci (a niektórzy rozwarci hehe) i gotowi ruszyliśmy w stronę szpitala. W międzyczasie wysyłałam smsy do znajomej, że rodzę i ma trzymać kciuki. Samego momentu wejścia do szpitala nie pamiętam. Chyba z emocji. Kolejny moment, który mi świta (z racji lekkiego bólu) to badanie na łóżku z ktg, po którym wody buchnęły ze mnie jak z rozbitego balona. Ktg nie wykazywało żadnych skurczów, te przyszły dopiero po kroplówce z oksytocyną. Prawdziwy poród zaczął się około godziny 22 i trwał 7 godzin i 45 minut, do godziny 5:45 (7 marca 2011r.), gdy Malutka Czekoladka wyskoczyła z brzuszka :) Samego porodu nie opisuję, bo bym się popłakała, zbyt dużo emocji, nawet po roku. I pomyśleć, że teraz patrzę na skaczącą Czekoladkę w rytm Move like Jagger. Czas pędzi jak szalony...

06.03.2011 - ok. 18.00

Teraz, z tego miejsca chciałam serdecznie podziękować Wam za wsparcie w tamtym okresie, za miłe słowo i wszystkie komentarze. Byliście, jesteście i będziecie niezastąpieni.

A także chciałam złożyć wyrazy szacunku i miłości na ręce mojego Męża i Mamy, którzy byli ze mną i Czekoladką podczas tej ciężkiej walki - walki o nasze nowe życie. 

***