Wiosna, ach to Ty :)

Sezon wiosenny, a tym samym rowerkowy możemy uznać za rozpoczęty. Niepewnie wpadające przez żaluzyjne szczeliny promienie słoneczne, od samego rana zachęcały na wiosenny spacerek. Wiosnę czuć (a właściwie słychać) wszędzie - w śpiewie ptaków, w bzyczeniu much, czy roześmianych dziecięcych krzykach.  W naszym domu także zapanowała wiosna za sprawą świeżuteńkich tulipanów, kupionych specjalnie dla Naszego Czekoladowego Dziadka z okazji imieninek (najlepszego :*)

Także na moim paznokciach zagościły radosne kolory tęczy, które poprawiają mi humor, za każdym razem jak na nie spojrzę (ale o tym można było przeczytać na moim drugim blogu)

Powiem Wam, że od dawien dawna jestem miłośniczką tej pory roku. Uwielbiam obserwować jak wszystko się budzi do życia, jak rozkwitają pierwsze kwiaty, a pąki liści radośnie wyczekują słoneczka. Wiosna to czas odrodzenia i miłości. Ach... Się rozmarzyłam. Zapewne, gdybym była poetką pisałabym o wiośnie wiersze (te które napisałam x lat temu teraz mnie śmieszą ;)). Z wielką radością staram się od najmłodszych chwil, wyczulać Czekoladkę na piękno natury. Zresztą nie tylko ja, bo i Tata, i Babcia mają podobne podejście do wychowania Bartusia. Jedną z takich lekcji przyrody są nasze wiosenne spacerki, podczas których pokazujemy Bartusiowi z bliska piękno naszej planety. Tak było i dzisiaj. Z radością wyciągnęliśmy nasz nowy miętowy (!) rowerek, ubraliśmy Alienowe Stonzy (które wywołały zachwyty wśród mijanych osób) na Czekoladowe stópki, usadowiliśmy zadowolonego Simbę i ruszyliśmy przed siebie w poszukiwaniu pierwszych znaków wiosny. A było ich sporo. Zresztą sami popatrzcie, cóż to takiego udało nam się zaobserwować.

Naszym oczom ukazały się kolorowe wiosenne kwiaty...

oraz przepiękne motyle (niestety nie udało mi się sfotografować żółtego motylka :(), które także cieszyły się z obecności kolorowych znaków wiosny...

Nasze oczy cieszyły także inne oznaki wiosny, które, co prawda, czasami bywają upierdliwe, ale po mroźnej zimie miło popatrzeć na te pracowite mróweczki.

Na drzewach pojawiły się milusie bazie, które otuliły wszystkie gałęzie swoimi "kotkami"....

Z trudem udało mi się zrobić powyższą fotkę, bo nie wiem czy wspominałam, ale nasz spacerek odbywał się niczym w przedszkolu, czyli rączka za rączkę z Simbą. Oczywiście Król siedział w swojej karecie, ale nie przeszkodziło mu to w mocnym trzymaniu palca Mamusi.

Na sam koniec naszej przyrodniczej wędrówki, spotkaliśmy przesympatyczne panie z córeczką, która pokochała misie Bartulka (w koszyczku rowerka jeżdżą z Simbą pluszowi koledzy) i zapragnęła je udomowić. Hihihi, na Czekoladce nie zrobiło to żadnego wrażenia, gdyż jedyne o czym marzył to udanie się w senną krainę. Nasza rowerkowa wycieczka i ilość nowej wiedzy tak zmęczyła Króla, że ani się obejrzeliśmy, a oczka Simby się zamknęły, tym samym ogłaszając koniec naszego spacerku :))))

***