Porodowy poskramiacz strachu.

Dokładnie wczoraj minęło 9 miesięcy od mojego porodu. Porodu, który na stałe zmienił moje pojmowanie bólu. Zabawne jak takie przeżycie potrafi wpłynąć na życie. I pomyśleć, że kiedyś wyznacznikiem bólu i strachu była wizyta u dentysty. Oczywiście skłamałabym, gdybym napisała, że teraz nie boję się tam chodzić (bez przesady, c'nie :D?), ale sama wizja bólu porodowego, który przeżyłam stała się skutecznym poskramiaczem mojego strachu. Chociażby sytuacja z dzisiaj - siedzę sobie z otwartą paszczą na krześle u stomatologa, lampa skutecznie mnie oślepia, a ja zamiast mrużyć oczy, wpatruję się w nią beznamiętnie, a w głowie jak mantrę powtarzam słowa: "Poród przeżyłaś, to i to przeżyjesz. Pfff... to jest ból? Pamiętasz skurcze? No właśnie. Damy radę".  Wiem, że zapewne nie są to pocieszające słowa dla kobiet, które mnie czytają i są tuż przed porodem, ale niestety nie będę koloryzować. Mój poród do najlżejszych nie należał, ale jak widać i w tym można znaleźć plusy. Ten ból stał się moją nową siłą, która pomaga mi w chwilach zwątpienia lub stresu (ostatnio namiętnie wykorzystuję mój poskramiacz strachu na uczelni, ojjj przydaje się :)). Także jak widać, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. I to dosłownie. A bez wątpienia najpiękniejszą nagrodą tego całego bólu, był nie kto inny, jak mój cudowny Czekoladowy Karmelek :)  (Także laseczki, nie ma się czego bać, myk na porodówkę i napełniajcie się siłą tuląc swoje Szczęścia :))

A my dokładnie wczoraj świętowaliśmy 9 miesięcy życia pozabrzuszkowego mojego Syneczka. Niesamowite jak ten czas pędzi. Jeszcze niedawno dopiero zaczynaliśmy się wzajemnie poznawać, a teraz nie ma miejsca na jego ciele, którego bym nie znała :))). Może to dziwne stwierdzenie, ale prawdziwe w 100%. Ja zależę od niego i on zależy ode mnie. Kocham tą zależność i jedność. W końcu czuję się spełniona i nikt nie jest w stanie zakłócić mojego spokoju serca. Odnalazłam sens życia, którego tak namiętnie szukałam. Dokładnie 9 miesięcy temu moje życie diametralnie się zmieniło. Smutki straciły na sile, na rzecz radości, którą w pełni zaczęłam doświadczać. 

Z kolei dziś, 8 grudnia, minęło dokładnie dziewięć miesięcy, od momentu pierwszego przystawienia  do piersi cieplutkiego, wprost wyciągniętego z inkubatorka, maciupeńkiego Bartulka. Ach :) W przeciwieństwie do porodu, ten moment wspominam z uśmiechem na ustach. Przez cały okres ciąży zastanawiałam się jak to będzie podczas karmienia, czy będzie bolało, czy będzie nieprzyjemnie, czy wręcz przeciwnie. Na szczęście w moim przypadku okazało się, że pokochałam karmienie piersią od pierwszej chwili. Nic, że ręce bolały mnie od godzinnego trzymania malutkiej Żabki, która usnęła przy cycusiu. Widok tej niewinnej Istotki, leżącej na moim brzuszku, był najcudowniejszą nagrodą za ten ból rąk, i wynagrodzeniem za ten ból porodowy. I pomyśleć, że teraz po 9 miesiącach nic się nie zmieniło, dalej usypiamy koło siebie zadowoleni po wspólnym karmieniu, wypełnieni radością - Bartuś z powodu pełnego brzuszka, a ja z możliwości karmienia Syneczka. I z okazji tych 9 miesięcy życzę sobie, żeby te nasze wspólne chwile stały się moją siłą, która pozwoli mi walczyć z przeciwnościami losu i bez szwanku omijać kłody rzucane mi pod nogi, a Tobie Syneczku życzę sto lat i dużo, dużo radości z dnia codziennego :* Kocham Cię Synku. Jesteś moją siłą! :* 

***
A na koniec wielkie brawa dla Małej Czekoladki. Dokładnie 3 grudnia, dzień po kupieniu naszego super hipopotamowego nocniczka, Bartulek zrobił siku do nocnika :D:D:D Juuuupi. Radości było co niemiara :))) Oczywiście z naszej strony haha, bo Bartunia śmiał się bardziej z naszej reakcji niż z ochrzczenia nocniczka, no aleeee... Nie zabierajmy radości "dzieciom" :D:D:D Rośnie mi Chłopak, oj rośnie :]

***