Korzystając z wolnej chwili...

piszę do Was. Jakoś nie mogę się zebrać, żeby opisać mój poród. Zawsze wyobrażałam sobie, że będzie to dla mnie najpiękniejsze przeżycie, a tymczasem staram się wymazać ten moment z mojej pamięci. Gdyby nie fakt, że dzięki temu porodowi mogę teraz napawać oczka moją Najsłodszą Czekoladką to bez wahania napisałabym, że życzyłabym sobie, żeby tego dnia nie było w historii mojego życia. Zarówno opieka lekarska, jak i sam proces rodzenia był dla mnie koszmarem. Tygodniowy pobyt w szpitalu odbił się na moim zdrowiu. W niedzielę (13.03.2011) dostałam wysokiej temperatury, w sumie nikt nie wie od czego. Podano mi kroplówkę (żaden lekarz mnie nie zbadał, ani mnie nie widział), która zbiła ją do optymalnego poziomu. Ja sama jestem przekonana, że ta gorączka była wynikiem mojego leżenia i ogólnego rozbicia całą sytuacją szpitalną (tylko nie pomyślcie sobie, że to jakaś depresja poporodowa, nic z tych rzeczy). W poniedziałek miałam wyjść do domku, ale lekarz zadecydował, że po "przebojach" z moją temp. muszę zostać do wtorku na obserwacji. Jak same wiecie, jednak w poniedziałek znalazłam się w domku - wypisałam się na własną prośbę. Na szczęście pani ordynator od noworodków zadecydowała, że Synek jest zdrowy i może iść do domku, więc bez dwóch zdań podpisałam decyzję o wypisie na żądanie. Wcześniejszy dłuższy pobyt w szpitalu spowodowany był stanem zdrowia mojego Synka. Bartuś (bo tak ma na imię Czekoladka :)) urodził się obwiązany podwójnie pępowiną wokół szyi oraz z rączką przywiązaną również pępowiną do swojej główki (po porodzie okazało się, że pępowina mierzyła 120 cm... gdzie norma to 60 cm oO) W wyniku naturalnego porodu doszło do lekkiego niedotlenienia, Synek miał problemy z oddychaniem, przez dwie doby leżał w cieplarce (inkubatorku). Nie zapomnę tego widoku do końca życia. Chyba nie muszę pisać, że łzy same leciały mi po policzkach. Widzisz swojego Maluszka, takiego bezbronnego w szklanym łóżeczku, z wenflonem w główce i aparaturami na nóżkach. Tak więc, same możecie sobie wyobrazić jak mi pękało serce przez pierwsze dwie doby. To, że nikt nie zadecydował o mojej cesarce jest pytaniem stulecia... Ktg podczas porodu wahało się jak leżałam na bokach, przecież to powinno dać ludziom do myślenia. Niestety zadecydowano o moim naturalnym porodzie. Po 7 godzinach i 45 minutach Czekoladka pojawiła się na tym świecie. W drugiej dobie zaczęło się moje wspólne kangurowanie z Synkiem. Położne wkładały mi go rozebranego pod koszulę, żebyśmy mogli napawać się swoją obecnością. W tym samym czasie dawałam mu cyca do possania/karmienia. To było chyba jedno z piękniejszych doznań szpitalnych. Nasze pierwsze karmienie :)))) Ponad godzinę siedzieliśmy/leżeliśmy sobie brzuszek w brzuszek, żeby za chwilę zostać rozdzielonym przez szybę inkubatorka. W trzeciej dobie Bartuś spędził ze mną cały dzień. Nie mogłam oderwać od niego oczu. Od razu w ruch poszedł aparat, potem MMSy do znajomych, że już jesteśmy razem. Niestety na noc Synek znowu wrócił do cieplarki. Dopiero w czwartej dobie dostałam Czekoladkę na noc. Hihii, wtedy jeszcze udawał, że jest grzeczny i spokojny, dopiero teraz daje mi nieźle w kość :D mój mały Rozrabiaka. Kolejne dni spędziliśmy w szpitalu z racji żółtaczki Bąbla, co prawda nie miał jej na zaawansowanym poziomie, ale jako, że nie mieli skali porównawczej z innymi Mulatkami (jak się okazało, w ogóle nic nie wiedzieli o Mulatkach) to zostawili nas na obserwację (tylko z nazwy, przez cały weekend nikt nas nie odwiedził, ani nie wykonał żadnych badań Synkowi... także wyleżeliśmy się tam bez powodu :/). Szpital, w którym rodziłam okazał się najgorszym szpitalem jakikolwiek mogłabym sobie wymarzyć. Zarówno pod względem personelu jak i higieny. Nawet wrogowi nie życzyłabym pobytu w tym szpitalu na oddziale położnictwa.

Przepraszam za ten chaos, po prostu nie umiem tego ująć w logiczny ciąg, na razie nie jestem na siłach przywołać sobie samego porodu. Napiszę tylko tyle, że dziękuję bardzo za wsparcie mojej MAMIE i mojemu Ukochanemu, którzy byli obecni przy porodzie. Bez nich nie dałabym rady. Kocham Was i wiem, że mogę na Was liczyć w każdej, ale to każdej sytuacji. Jesteście niezastąpieni :*

Najważniejsze, że jesteśmy cali i zdrowi. Synek ma wszystkie badania zrobione, nie ma żadnych powodów do niepokoju. Jest silnym czekoladowym facetem. Upartym i doskonale wiedzącym o swojej słodkości ;p Zalotnik jeden. Uwielbiam jego zapach, jego uśmiech (nie ważne, że nieświadomy), jego kruczoczarne, bujne włoski, czarne oczka, malutkie usteczka, jego minki podczas spania, a nawet jego krzyk. Kocham go całego, od A do Z. <3 I wiem, że nie tylko ja ;p


PS. a dokładnie tydzień po porodzie Czekoladka straciła pępuszek. Poproszę o aplauz :D:D:D

PS2. muszę zmienić nazwę bloga, ale na razie nie mam pomysłu. Jakieś propozycje?


A teraz mykam położyć się koło mojego Malutkiego Skarba :)))) Buziaki dla Was od NAS :)

***