Ważne tematy.

Na dzisiaj mieliśmy wyznaczony termin szczepienia. Nie poszliśmy, bo Czekoladka jest świeżo po chorobie, a także dlatego, że czasami wciąż chlubocze mu w nosku. Z jednej strony czuję ulgę, że dziś nas to ominęło, a z drugiej wolałabym mieć to już za sobą. Boję się tego szczepienia, bardziej niż poprzednich. Dlaczego? Bartek jest już dużym, rozumnych chłopcem, który niestety doskonale kojarzy biały lekarski fartuch z czymś nieprzyjemnym. Walczy, kopie i odpycha pielęgniarki podczas szczepienia. Wiem, że i tym razem będzie podobnie. A ja na samą myśl stresuję się i truchleję. 

A jeśli już o szczepieniu mowa, chciałam podbić temat z naszego fanpaga'u - czy warto szczepić na ospę, czy nie? Obawiam się tego szczepienia, podobnie jak i tego, które mieliśmy wyznaczone na dzisiaj. Z drugiej jednak strony, boję się, że gdy Czekoladka już zachoruje na ospę, pozostawi ona na jego ciele szpetne blizny, a podobno po szczepieniu dzieci przechodzą chorobę łagodniej. Widzę jak brzydko wyglądają ślady po strupkach na jego czekoladowym ciele, a co dopiero po ospie. Poza tym, moja Mama jest nauczycielką, więc narażona jest na przeróżne zarazki, które chcąc nie chcąc, przynosi na swoich ubraniach do domu. Ech. Nie chciałabym, żeby Czekoladka w przyszłości zarzucił mi, że nie dbałam o jego wygląd i zdrowie...Tym bardziej, że nasz pediatra zaleca zaszczepienie Bartka, chociażby ze względu na wyjazd do Tanzanii...

***

Ostatnio wspominałam Wam, że na spacerze zaczepia mnie sporo osób. Z reguły są to miłe rozmowy, o wszystkim i o niczym. Jednak to, co spotkało nas kilka dni temu, totalnie mnie rozwaliło. Na poważnie zaczęłam się obawiać o życie mojego dziecka. O co chodzi? Już piszę.

Wybrałam się na spacerek z Mężem i Synkiem. Jak zawsze, udaliśmy się na trawkę, w celu pogrania w piłkę. Nagle, ni z gruchy, ni z pietruchy, za naszymi plecami wyrasta niewysoki mężczyzna. Z początku udawałam, że go nie widzę, ale ten stał jak kamień, schylony, skierowany w naszą stronę. Wszedł na trawnik i stanął tuż obok mnie. Bartek instynktownie podbiegł do mnie i wtulił głowę w ramiona. Mężczyzna popatrzył na Bartka i powiedział:

-Jak ja lubię takich małych chłopczyków. Takie małe rączki i nóżki. I te loczki. Jak ja lubię takie loczki. Jak on mi się podoba. Jak ja lubię takich chłopaczków. Ach, jak on mi się podoba.

Pomyślicie sobie, no co się baba czepia. Koleś mówi jej komplementy na temat Syna, a ona przeżywa, jak mrówka okres. Ok. Zgadzam się. Brzmi to miło. Ale jakbyście widziały jego wyraz twarzy, jego oczy i mowę ciała. On nie był zdrowy psychicznie. Nie umiał się wysławiać i generalnie wyczuwało się od niego coś dziwnego. Dodatkowo na koniec wypalił, że on go już od dawna obserwuje, jak tak sobie biega i miał już wcześniej ochotę do niego podejść.

Być może niepotrzebnie panikuję, ale naprawdę wywołało to we mnie niepokój. Bo ile się słyszy o uprowadzaniu, o molestowaniu i zabijaniu dzieci. No ile? Wystarczy posłuchać pierwsze lepsze wiadomości, by usłyszeć o różnych zboczeniach ludzkich. Zresztą, co tu dużo mówić, chyba każdy zna historię małej Madeleine McCann. 

Nie wyobrażam sobie, co czuje matka, która w taki sposób zostaje skrzywdzona przez jakieś bydle. Po tym incydencie obiecałam sobie, że nawet jeśli ludzie mają gadać, że jestem nadopiekuńcza, nie spuszczę Bartka z oczu. Nawet jak będzie starszy.

***