I trudno mi się przyznać, że to wszystko traci sens...

gdy Ciebie nie ma.

Pojechał... A mi smutno, jak nigdy dotąd. Myślałam, że po ponad 3 miesięcznej rozłące choć troszkę uodporniłam się na nasze rozstania, ale jednak każda kolejna doprowadza mnie do coraz większej rozpaczy. Tęsknię już od kilku dni, pomimo tego, iż nie ma go z nami kilkanaście godzin. Niestety nie umiałam cieszyć się naszymi wspólnymi chwilami, w głowie wciąż zapalała się lampka - jeszcze tylko 12 godzin... 10... 4... 2... i jak miałam żyć tu i teraz? Ech. Przejdzie mi, to pewne, ale ile się natęsknię to moje. Zawsze najgorsze są te pierwsze dni, potem człowiek się przyzwyczaja. 

Chociaż... Coś czuję, że Czekoladka z każdą minutą tęskni bardziej. Na razie myśli, że Taty nie ma na kilka godzin. Reakcja po przebudzeniu? Tata, tata i paluszek skierowany na miejsce, gdzie powinien stać komputer z piosenkami z YT, a została pusta ława. Ech. Nie mogę patrzeć jak tęskni - moja tęsknota powiększa się automatycznie. I serce mi pęka na każde słowo tata wypowiedziane z Czekoladkowych ust :( Dzisiaj pierwsza próba przed nami - kąpiel bez Taty, druga - świadoma nocka (teoretycznie dzisiejsza noc była już bez Dużej Czekoladki, ale Bartulek spał, gdy Tata wychodził, więc nie zarejestrował jego braku). Najgorsze jest to, że na skypie porozmawiamy dopiero koło środy (kombinacja z połączeniami lotniczymi zajmuje 3 dni :(). Ale.. damy radę. Musimy.

Duża Czekoladko... tęsknimy. Za Tobą Wujku też. Trzymajcie się ciepło i podbijajcie Tanzanię. Niech moc będzie z Wami! :)))))

***