Houston, mamy problem.

Rany. Siedzę przed pustą stroną zatytułowaną "Nowy post", kursor miga rytmicznie, a ja centralnie nie umiem ułożyć normalnego zdania. Co się ze mną dzieje? Gdzie się podziała jakakolwiek motywacja do prowadzenia bloga? Kto mi ją ukradł i w jakim celu? Może przyczyną takiego stanu jest fakt, że na głowie mam troszkę więcej niż zwykle i terminy zaczynają mnie gonić? Sama nie wiem. Jedno jest pewne - mój blog umiera śmiercią naturalną. Co prawda czasami próbuję go reanimować nowymi notkami, ale czuję, że jest to walka z góry przegrana. Czy się mylę, to się okaże za jakiś czas. To tak tytułem wstępu. 

No, ale do rzeczy. Pocieszę Was tylko, że tytułowy problem wcale nie jest związany z blogiem. Co to, to nie. To jest coś bardziej dokuczliwego. O co chodzi? Czekoladka od kilku dni nie chce spać. To znaczy, może nie do końca nie chce, bo śpi, ale naprawdę mało. Hmmm... chociaż jakby się tak przyjrzeć jego drzemkom dniowym, to wychodziłoby, że on śpi, tyle, że właśnie w dzień, a nie w nocy. Dzisiaj np. postanowił wstać o godzinie 3 i gadać na cały głos. Obudził Dziadka, obudził Mamę i obudził Tatę. Sądzę, że obudził także Wujka, ale ten twardo leżał dalej w łóżku. Jedynie Babcia pozostała niewzruszona. Wszystko pięknie ładnie, ale cóż jest przyczyną takiego przestawienia czasowego Bartulka? Sama nie wiem. Wiem jedno, pobudka uczelniana po takiej nocy jest koszmarna. Na wykładach i ćwiczeniach nie mogę się skupić, bo jednym obrazkiem w mej głowie jest łóżko i ciepła kołderka. Help me! Sama już nie wiem jak przetłumaczyć Synkowi, że w nocy się śpi, a nie siedzi na łóżku i brumbruma palcem po ustach i krzyczy: Babababababa. Aaaa... Zaczynają mi się przypominać pierwsze dni po porodzie, kiedy to Bartek nie spał prawie wcale w nocy. Wtedy pocieszałam się, że przecież jest malutki i z czasem to minie, a teraz co mam? Powiem Wam, że wtedy chociaż miałam 4h snu, a teraz budzę się co 30 min, żeby dać cycusia Bartusiowi albo podłożyć swoje nogi pod jego. Tylko wtedy mam gwarancję, że wydłużę tych 30 min do max. godziny. Najgorszy jest fakt, że po około 15stu minutach nogi zaczynają mi drętwieć i muszę zmienić pozycję, w wyniku czego nogi Króla spadają na łóżko. Wtedy, że tak powiem, jest pozamiatane. A nie daj Bóg przykryję nasze nogi kołdrą... Raz, dwa i koniec spania. Aaaa... Panie, daj mi siłę, by przetrwać/przespać tą noc...

***

A na koniec pytanie z innej beczki. Czy jest tutaj ktoś kto interesuje się turystyką kosmiczną? Miałabym kilka pytań ;)))

***