Po co dziecku zabawki?

Okey, ale zanim zacznę o zabawkach, czas nadrobić zaległości. A jest tego troszkę.

Po pierwsze - Wielkanoc - Czekoladka po raz trzeci wybrał się z Mamą i Babcią z koszyczkiem do kościoła. Wszystko z pozoru było takie same, za wyjątkiem jednego ważnego szczegółu - w tym roku Bartunia miał swój własny koszyczek, który z dumą niósł jakieś ekhm... 10 metrów :D Tym sposobem, Mama sama 'tachała' dwa koszyczki z jedzonkiem i samochodzikiem. Tak, tak. Czekoladka w swoim koszyczku miał swój ukochany, czerwony, malutki resoraczek :) Do kościoła standardowo weszła sama Mama - Czekoladka z Babcią woleli oglądać balony i... trzęsącego się z zimna pieska :) 

Po drugie - bilans dwulatka - w piątek w końcu udało nam się dotrzeć do pani doktor. Teoretycznie powinniśmy się tam znaleźć miesiąc temu, ale niestety choroba skutecznie przesunęła nam to w czasie. Tym razem, po raz pierwszy od narodzin Czekoladki, byłam sama u lekarza. Do tej pory towarzyszył mi albo Mąż, albo Mama ;p Troszkę się bałam reakcji Bartusia, ale wszystko poszło wyjątkowo sprawnie. Nie mówię, że obyło się bez płaczu, czy krzyku, ale i tak było zdecydowanie lepiej niż sobie to wyobrażałam. W poczekalni razem z Czekoladką śpiewaliśmy sobie alfabet i liczyliśmy po angielsku, żeby choć na chwilkę zapomnieć o tym, gdzie się znajdujemy ;)

Bartunia został zbadany, osłuchany, wyoglądany, poważony {ok. 12,7kg} i pomierzony {ok.85cm}. Według obliczeń pani doktor, Czekoladka znajduje się w 50 centylu, więc wszystko jest w normie. Podobnie inne sprawdzane parametry. Nie będę udawać, że mnie to zdziwiło, bo to nie prawda. Wiedziałam, że z nim wszystko okey - ładnie mówi, sam liczy do 10 po polsku i angielsku, mówi cały alfabet po angielsku, śpiewa, skacze, tańczy, ćwiczy {robi burpees i przysiady, i czeka na oklaski}, PLUJE {to jest nowe odkrycie}, dmucha nos i dużo, by tu wymieniać. Ogólnie rzecz ujmując - zdrowy dwulatek {a właściwie 2 latek i 1 miesięczniak haha}. Codziennie daje mi powody do dumy. Kocham go niesamowicie i zawsze będę go chwalić! :) Czy to się komuś podoba, czy nie :P

A teraz przejdźmy już do meritum. Czasami zastanawiam się, po co Bartusiowi tyle zabawek, gdy najcudowniejszą okazuje się... ŻELAZKO. Bez obaw - stare, zużyte i do wyrzucenia - więc nie ma możliwości poparzenia się. Czekoladka nosi je wszędzie ze sobą, rano po przebudzeniu sprawdza, czy jest w jego pokoju, a podczas zabawy udaje, że jeździ nim niczym samochodem oO. Dodatkowo, gdy widzi kogoś prasującego, sam zabiera ubrania i udaje, że prasuje. Maaan. Moje dziecko jest niesamowicie pomysłowe ;p 

Poniżej prezentuję najukochańszą zabawkę Czekoladki :)

***