Spacerowe przemyślenia.

W końcu wyszło słońce. Co prawda, Czekoladka na jego widok wcale nie jest zadowolony - zawsze, o poranku wkrada się do naszego pokoju i atakuje zaspane oczy. Bartuś głośno wygania je z okrzykiem: Sun! Nie, nie. Boję się. Słonić {czyt. zasłonić okno}, no ale co ja mu zrobię, że słoneczko kocha nasz pokój :D Ja tam się cieszę na jego widok. Nie mogę się doczekać aż zrobi się na tyle ciepło, że będziemy mogli wychodzić na zewnątrz w samych t-shirtach i spodenkach <3

Dzisiaj, pomimo tego słońca, na zewnątrz wcale nie było ciepło. Zmarzłam podczas spacerku niesamowicie. Dobrze, że ciepło ubrałam Czekoladkę, bo inaczej pewnie i on by zamarzł. A tak to, odbyliśmy prawie 2h spacerek w towarzystwie koleżanki Julki i jej Mamy {często mijaliśmy się na spacerach, a teraz była okazja pospacerować razem i się bliżej zapoznać}. Julka jest niewiele młodsza od Czekoladki, ale jest zdecydowanie wyższa. Ale co się dziwić, jak jej rodzice są wysocy, a ja z Dużą Czekoladką niekoniecznie ;) 

Podczas tego spacerku rzuciło mi się coś w oczy {a właściwie w uszy}. Mianowicie to, że Julia prawie w ogóle nie mówi. Wiecie, ja nie chcę, żeby to zabrzmiało źle lub samochwalczo, ale naprawdę byłam przekonana, że dzieci w tym wieku mówią, tyle co Bartek {nie miałam wcześniej do czynienia z dzieckiem, więc się na tym za bardzo nie znam i nie mam skali porównawczej}. On to jest gaduła niesamowita. O ile przy obcych jest nieśmiały, to w domu potrafi gadać, gadać i gadać. W pierwszej chwili pomyślałam sobie, że pewnie i Julka w domu jest bardziej rozmowna, ale jej Mama powiedziała, że nie. Wiem, że są różne dzieci: jedne mówią wcześniej, inne później - to normalne. Ale to nie jest dokładnie to, co rzuciło mi się w uszy. Zaskoczyło mnie to, w jaki sposób Mama zwraca się do Julii. Oto przykładowe zdania:

"Julka nie chodź po tym, bo będzie bam" {w sensie nie chodź po śniegu, bo się przewrócisz}

"Julka będziesz mniam mniam?"

Nie wiem, jak Wy, ale ja do Czekoladki mówię normalnie. Bez modyfikowania słów, bez zdrabniania, bez owijania w bawełnę. Wychodzę z założenia, że od kogoś {a najlepiej ode mnie} musi nauczyć się normalnych nazw rzeczy. Nie rozumiem, po co na siłę z dwuletniego dziecka robić niemowlaka. Często sama zwracałam uwagę mojej Mamie, że Bartek jest duży i można do niego mówić normalnie, bez 'bambamowania'. Wiadomo, że czasami przez przypadek lub dla zabawy mówię do niego w dziecinny sposób, ale staram się tego nie nadużywać. Wydaje mi się, że to właśnie procentuje w jego mowie. Potrafi nazwać praktycznie każdą rzecz, jeżeli nie zna danej nazwy, prosi mnie o jej podanie. Potem ją powtarza i zapamiętuje {nic to, że czasami wychodzą z tego całkiem nowe słowa :D}. Ja wiem, że nie wszystkie dzieci są gadułami {przykład: mój brat, ja podobno zawsze miałam lekką mowę}, ale dorośli także nie powinni na siłę ograniczać swoich dzieci. Takie moje zdanie.

Oczywiście nie zwróciłam uwagi Mamie Julki. Nie mam takiego prawa. Każdy wychowuje swoje dziecko, tak jak chce i potrafi, ale musiałam się z kimś tym podzielić {wybaczcie, że padło na Was ;)}.

Aaa i powiem Wam, że spacerek okazał się małym Julkowym sukcesem. Podczas mojego i Czekoladowego nawoływania "Basiek", ona sama przyłączyła się do nas i wołała: "Baaaa!" {czyt. Basia}. Byłam z niej taka dumna :) Coś czuję, że gdyby spędziła więcej czasu w towarzystwie Bartka to rozgadała by się na maksa, a i on zrobiłby się bardziej śmiały :D

***