Mzungu.

To, że będę najbledsza w rodzinie to wiedziałam od samego początku. W chwili poznania Dużej Czekoladki i zdecydowania, że chcę na poważnie z nim być, prześladowała mnie myśl, że mój kolor skóry nigdy nie będzie dorównywał potomkowi (o Dużej Czekoladce nie wspomnę ;)). Odkąd pamiętam kochałam być opalona, nie było lata, żeby ktoś nie pytał się mnie gdzie w tym roku wypoczywałam: na Malediwach czy na Hawajach. Hehe, prawda była taka, że z natury mam ciemną karnację i wystarczyło, że z trzy razy wyskoczyłam w bikini na basenie i już nabierałam czekoladowego odcieniu, więc niepotrzebne mi było wylegiwanie na lazurowym wybrzeżu. Nawet w chwili poznania mojego Męża, ten podszedł do mnie tylko i wyłącznie dlatego, że myślał, że jestem latynoską (się rozczarował biedak hehe). Zmieniło się to rok temu. Z obawy przed przebarwieniami ciążowymi zrezygnowałam z opalania (dzień przed zrobieniem testu ciążowego spiekłam się na raczka na basenie, to było moje ostatnie smażonko ;)). Z kolei w tym roku moje ciało jest dosyć śmiesznie opalone, tam gdzie podczas spacerku wkradło się słońce można zobaczyć ciemniejsze partie, a reszta jest blada jak u córki młynarza. Tak naprawdę nie przeszkadzało mi to w ogóle, do wczorajszego dnia. Z racji tego, iż słoneczko wrześniowe postanowiło nas jeszcze troszkę porozpieszczać wybraliśmy się z Mężem i Czekoladką na spacerek. Nie obyło się bez fotek, w końcu na huśtawce z Bartulkiem zdjęć jeszcze nie mamy. No i tak popstykaliśmy foteczki to tu, to tam. Po powrocie do domku postanowiłam od razu zrzucić je na kompa i pooglądać sobie w trakcie drzemki Bobusia. Przeskakiwałam ze zdjęcia na zdjęcie, coraz bardziej się załamując. A czemu? Ano w porównaniu z moim dzieckiem jestem blada jak bawełna (ulubione porównanie mojego Męża). Moja twarz jest tak biała, że na poważnie zaczęłam się zastanawiać nad zrobieniem wyników krwi (od porodu nie robiłam). Naprawdę wyglądam niezdrowo. Zaniepokoiło mnie to na tyle poważnie, że teraz co rusz wystawiam swój biały ryjek do słoneczka niczym surykatka (Kasia Tusk rlz ;)). 

A jeśli już tak piszę o tej mojej bladości to może napomknę jak się ma sprawa z białoskórymi ( ;))) w Tanzanii. W Afryce generalnie panuje przekonanie, że biały człowiek jest osobą bogatą, mądrą, doświadczoną, wykształconą itp. i jeżeli walczy o pracę z Ciemnoskórym to zawsze zwycięży w bojach o posadę. Tacy oto są Afrykańczycy. Zamiast wspierać siebie nawzajem, wolą dać pracę białemu, niekoniecznie mądrzejszemu, nie zważając na wszelakie jego braki. Dzieci na ulicy widząc białoskórego biegną za nim, nie tylko dlatego, że rzadko widzą białą skórę, ale dlatego, że wpajane im jest, że biały = bogaty (dzieciaki oczekują jakiegoś prezentu lub pieniędzy). Rodzice mojego Męża są dumni jak pawie, że mają w rodzinie Mzungu (określenie suahili białego człowieka). Chyba nie muszę pisać, że wypełnia mnie to obawami, czy aby nie rozczaruję ich podczas naszego bliższego poznania. Powiem Wam, że zabawne jest to wszystko. Biali na siłę pragną być ciemniejsi, a Czarni marzą o świecie Białych. Ech. Dziwny jest ten świat ;)

Na koniec wrzucam kilka foteczek z naszych wrześniowych spacerków. Czuć jesień...

 ***

A na koniec zapraszam Was do obserwowania bloga, gdyż za niedługo owocowy konkurs :D

(mój, prywatny, już dojrzały winogron, który pokazywałam Wam przy okazji tropikalnego wpisu :P)

***