Egypt - Tanzania.

Ciężko być obcokrajowcem w Polsce. Zapewne tak samo ciężko, jak Polakowi w Tanzanii, Egipcie, Etiopii, czy innym kraju. Nie wypowiadam się o innych krajach, bo nie mam o tym zielonego pojęcia. Od zawsze mieszkam w Polsce, ale od niedawna mam do czynienia w obcokrajowcami. Właściwie dopiero w momencie poznania mojego Męża, zaczęłam na poważnie dostrzegać problemy obcokrajowców w naszym kraju. Nie chodzi mi tutaj tylko o różnice kulturowe, ale przede wszystkim o samotność wśród ludzi. To dlatego większość przyjezdnych od samego początku trzyma się razem. Tak, jak mój Mąż i jego znajomi z Tanzanii. Gdziekolwiek by nie pojechał, gdziekolwiek by nie chciał przenocować, a wie, że w danym mieście jest jakiś Tanzańczyk/Zambijczyk, może być pewien, że właśnie ma zapewniony nocleg. Nie jest to tylko czcze gadanie - była sytuacja, że Duża Czekoladka musiał wyjechać do Łodzi - teoretycznie nikogo tam nie zna, a w praktyce wszystkich Tanzańczyków. I tak, bez najmniejszego problemu od razu znalazł miejsce do spania. Afrykańczycy mają jakąś dziwną {bardzo fajną zresztą} umiejętność trzymania się razem. Wiadomo, że są podziały na wschód i zachód, północ i południe. Nigeryjczycy trzymają się z Nigeryjczykami, Angolczycy z ludźmi z Angoli, a Tanzańczycy w większości z krajami wschodnimi Afryki. Ale w momencie, gdy spotkają się na ulicy, zawsze jeden do drugiego powie cześć i zagada. Tak, jakby łączył ich kolor skóry. Hehe w sumie to zrozumiałe - w białym społeczeństwie, jakoś tak raźniej zobaczyć 'swojego, czarnego'.

Dlaczego o tym wspominam? Otóż na moim osiedlu, tuż na przeciwko mieszka Egipcjanin ze swoją partnerką. Poznaliśmy się, gdy jeszcze Duża Czekoladka był w Polsce. Jestem przekonana, że to właśnie 'więź obcokrajowców', tak nas do siebie 'zbliżyła'. Teraz po wylocie Męża, byłam pewna, że ta więź osłabnie - w końcu ja jestem biała, czyli tubylcza, więc teoretycznie na zwykłym hello powinno się skończyć. Ale się nie skończyło. Ostatnio spacerując sobie z Małą Czekoladką usłyszałam wołanie z balkonu. To właśnie pan Egipcjanin witał się z nami po angielsku oraz zapraszał nas na ciasteczka. Stwierdził, że 'my Afrykańczycy powinniśmy się trzymać razem'. Grzecznie odmówiłam - po pierwsze byliśmy cali brudni od piasku, po drugie czułabym się niezręcznie sama w towarzystwie starszego obcego mężczyzny. Moje obawy okazały się niesłuszne - za chwilę na balkon wyszła partnerka {Polka} tego pana i również zapraszała nas na ciasteczka. Tym razem również odmówiłam {dalej byliśmy cali w piachu :D} i podziękowałam za zaproszenie. Myślałam, że temat jest zamknięty, a tu następnego dnia, nagle za moimi plecami pojawił się ten sam pan i pani z ... ciasteczkami dla Czekoladki i jego Mamy. Nie ukrywam, że byłam mega zaskoczona. Niby jestem otwartą osobą, sporo rozmawiam z obcymi, ale takie zachowanie wydało mi się naprawdę dziwne ;p No właśnie - tu wychodzi moja kultura - my Polacy, jesteśmy bardzo zamkniętym narodem i podchodzimy do wielu spraw z wielkim dystansem. Oczywiście ładnie podziękowałam za ciastka i wsłuchiwałam się w słowa, że w końcu my Afrykańczycy powinniśmy się trzymać razem. Ekhm... No i teraz pytanie do samej siebie - czy ja, będąc matką pół-Tanzańczyka i żoną Tanzańczyka, też już jestem Tanzanką? :)

***