poniedziałek, 19 września 2011

Wehikuł czasu.

Zastanawiałyście się kiedyś co słychać u "koleżanek z porodówki"? Bo ja nie raz. Wiele razy żałowałam, że nie wzięłam żadnych namiarów do dziewczyn, z którymi leżałam na sali poporodowej. Naprawdę się z nimi zżyłam. Być może dlatego, że nie spędziłam z nimi tylko dwóch dób, los zadecydował, że każda z nas miała inne powody by zostać tam dłużej. Chcąc nie chcąc musiałyśmy się zakolegować. Szczególnie w pamięci zapadły mi dziewczyny z pierwszej "zmiany" (niestety musiałam zostać w szpitalu cały tydzień, więc miałam okazję pożegnać dziewczyny, z którymi rodziłam i powitać nowe położnice). Z jedną z poporodowych koleżanek miałam okazję spotkać się kilka miesięcy temu, o zgrozo, znowu w szpitalu. Zarówno dla mnie, jak i dla niej nie było to wymarzone miejsce do spotkania, ale nie ukrywam, że miło było się dowiedzieć co słychać u niej i u jej córeczki. Z drugą udało mi się spotkać przypadkiem na spacerku z wózeczkiem. Ale po głowie wciąż chodziła mi Wiola, która urodziła godzinę po mnie i z niecierpliwością czekała na "moją" salę rodzinną (jak sama stwierdziła, moje krzyki nie zachęcały ją do porodu :P). Jak się okazało po czasie, nie była w stanie już do niej dojść... Obie przeżyłyśmy bardzo ciężkie chwile na porodówce, na sali wspólnie wspierałyśmy się w chwilowych załamaniach oraz radziłyśmy sobie jak postępować w nawałach pokarmu. Muszę przyznać, że nieświadomie zżyłam się z nią i było mi bardzo przykro, gdy wypisano ją do domu. Z jednej strony cieszyłam się, że doszła do siebie, a z drugiej poczułam się jeszcze bardziej samotna w tym nieprzyjaznym szpitalnym świecie. I pomyśleć, że teraz, 6 miesięcy później, rejestrując Czekoladkę do laryngologa na wizytę, z tyłu słyszę swoje imię i widzę dobrze znaną mi postać. Co prawda, nie miała na sobie koszuli nocnej hehe i twarz zdobił makijaż, ale i tak udało mi się rozpoznać któż to mnie woła. Powiem Wam, że poczułam jakbym wsiadła do wehikułu czasu i przeniosła się znowu do 7 marca 2011. Znowu rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, oczywiście nie ukrywam, że głównym tematem były nasze dzieciaczki, ale to chyba zrozumiałe. Niesamowite jak nasze Szkraby urosły, Bartul nawet przegonił Szymusia w kilogramach :] Co smutne, okazało się, że praktycznie w tym samym czasie przeżywałyśmy podobne tragedie i rozterki - szpital, niepewność, łzy, kłopoty ze zdrowiem dzieciaczków. Rany. Jakie to wszystko jest dziwne. Trzy spośród nas czterech leżących na jednej sali wylądowałyśmy z dziećmi w szpitalu (czwarta w sumie też, ale z drugą córeczką). Wiola sama nie mogła uwierzyć, że i nam przytrafiło się coś tak strasznego. Sama przyznała, że po powrocie do domu dużo o nas myślała, nawet w albumie swojego Szymusia napisała o czekoladowym koledze z porodówki. Długo szukała kontaktu na portalach społecznościowych, ale nie mogła nas znaleźć. A tu dziwnym trafem wpadamy na siebie w kolejce do laryngologa. Jaki ten świat jest mały :) Oczywiście nie omieszkałam wymienić się numerami kontaktowymi, żeby w każdej chwili móc wysłać smsa i dowiedzieć się do słychać u kolegi Czekoladki :) W ogóle ostatnio dużo rozmyślam również o dziewczynach ze szpitala w Krakowie i zastanawiam się jak potoczyły się ich losy. Być może i tym razem uda nam się porozmawiać gdzieś przypadkiem. Kto wie :)? Ciekawi mnie czy Wy też myślicie czasem o osobach, które spotkałyście przypadkowo? Czy tylko ja jestem taka sentymentalna?

  /Rączka Babci i Małej, kilkudniowej Czekoladki/

A jeśli już piszę o laryngologu, to powiem Wam, że Czekoladka chyba opanowała do perfekcji zaskakiwanie mnie i Babci. Bo wyobraźcie sobie, że mój Krzykacz kochany usnął na chwilę przed wejściem do lekarza, dał się zbadać na śpiącego, nie zwracał uwagi na wkładane przedmioty do ucha, nosa i gardła. A pomyśleć, że w domu wszyscy muszą chodzić na paluszkach, żeby nie zbudzić Króla, a tutaj takie rzeczy się wyprawiały, a Simba nawet nie drgnął. To jest dopiero krętacz ;p I tak oto minęła nam wizyta u lekarza. Wyniki badań - zero niepokojących zmian. Jak to pani laryngolog stwierdziła - piękny nosek, uszka i gardełko :) Niah, niah. Kolejny specjalista zaliczony i kolejne dobre newsy. Dzięki Ci Panie ;)))) Jestem spokojniejsza :)))

***

11 komentarzy:

  1. Ja na porodówce zżyłam się z jedną dziewczyną. Urodziła kilka godzin po mnie, a i tak wyszło, że nasze dzieciaczki chorowały na żółtaczkę, więc w szpitalu obie spędziłyśmy 10 dni... Miałam nawet do niej nr telefonu, ale miesiąc po porodzie spaliła mi się karta sim, a telefon padł i już nigdy więcej się nie spotkałyśmy :(

    OdpowiedzUsuń
  2. super, że u Bartusia wszystko dobrze :) pewnie jak i ja masz tak, że przed wejściem do lekarza myślisz sobie "ciekawe co tym razem...", a jak okazuje się, że wszystko ok to tak, jakby kamień spadł z serca :)
    ja z dziewczynami z porodówki mam kontakt przez nk, ale chyba nie zżyłam się z nimi tak bardzo.
    planuję wypad do Krakowa, tam mieszka moja siostra, mam cichą nadzieję, że poznamy słodką czekoladkę i jej mamusię!

    OdpowiedzUsuń
  3. ja spedzilam z moimi 2 mieschy wiec naprawde sie zzylam z mamami ktore lezaly z nami na OITN a pozniej na noworodkach wiec sie mailami wymienilysmy i nieraz sie spotkalysmy... nasz szpital oraganizuje di wczesniaka wiec tym bardziej sie widywac mozna a i w poradni wczesniaka sie na kontrolach mozna spotkac...:)

    OdpowiedzUsuń
  4. ja zapamiętałam jak się nazywały dziewczyny z mojego pokoju :-). I czasem sprawdzam na nk co tam u nich i jak ich dzieciaczki rosną. Ale nie zżyłam się jakoś specjalnie - może to dlatego że pokój był wieloosobowy.

    OdpowiedzUsuń
  5. Może kiedys sie spotkamy w Krakowie :) przez przypadek.

    Ja tez czasami rozmyslam o dziwczynach ale bardziej z patologii ciazy niz z porodówki, ja rodzilam z mężem, później miałam pojedyncza sale więc kontakt z innymi mamuskami miałam raczej ograniczony.

    cieszę sie ze Bartus jest zdrowy, bo zdrówko najwazniejsze

    OdpowiedzUsuń
  6. Ja również mam znajomą ze szpitala :) Położono nas na patologię i razem leżałyśmy tam przez tydzień czekając na nasze pociechy, więc był czas aby się zżyć :) Pewnie nasze drogi by się rozeszły, ale okazało się że jesteśmy z tej samej miejscowości (leżałyśmy w szpitalu w Warszawie a obie jesteśmy spoza Stolicy) i mieszkamy na tym samym osiedlu :) Dlatego teraz co jakiś czas spotykamy się na wspólnych spacerkach :) Ja też jestem sentymentalna, i to BARDZO ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja powiem troszkę z drugiej strony... Studiowałam położnictwo i miałam pełno praktyk na sali przedporodowej, porodowej i poporodowej... I jako wbardzo wrażliwa osoba zżywałam się z każdą z połoznic. Razem z nimi przeżywalam naturę porodu. Płakałam (choć nie powinnam) kiedy odbierałam ich poród i przyjmowałam na świat nowego czlowieka. Taką kruszynkę. Przy pierwszych czynnościach pielęgnacyjnych, kiedy tatusiowie robili zdjęcia, potrafilam wzruszać sie razem z nimi. Nigdy nie zapomnę "swojego pierwszego porodu", kiedy na świat przyszedł Mikołaj. Ach, to było cudowne uczucie. Nawet teraz kręci mi się łza w oku na wspomnienie tych cudownych wydarzeń podczas moich praktyk. Oczywiscie uczestniczyłam też przy tragediach i łączyłam się w bólu z niedoszłymi rodzicami... Były to straszne chwile... Ale zawsze pozostałam człowiekiem i nigdy nie dopadła mnie jakakolwiek, mała rutyna... Może smiesznie to zabrzmialo, ale moje niektóre koleżanki po 3 latach praktyk potrafiły zachowywać sie tak jakby pracowały w szpitalu już kope lat i dopadała je znieczulica. Bardzo miło wspominam chwile w szpiatlu na praktykach. Oczywiście chwile spędzone z przyszłymi rodzicami, nowonarodzonymi dziecmi, jak i juz później rodzicami :)
    Troszke sie rozpisałam i to haotycznie, ale mam nadzieję, że wiadomo o co mi chodzi ;)
    Ściskam :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Ciekawa historia :P Super ze spotkalas wlasne ta ktora polubilas :P

    Ja niestety nie mialam kolezanek w szpitalu bo mialam swoj pokoj ze swoja lazienka wiec nie wychodzilam z niego :P A obok mnie mial lozko polowe moj maz i koczowal ze mna w szpitalu takze nie bylo nudno :P

    Buziolek

    OdpowiedzUsuń
  9. To rzeczywiście czasem zaskakujące, że nagle spotykamy osoby z którymi nie widzieliśmy się jakiś czas...
    Też czasem mylę co z koleżankami z porodówek.. ale żadnej nie spotkałam...
    A śpiąca Czekoladka podczas badań to super sprawa!

    OdpowiedzUsuń
  10. Zapomniałam napisac ze rzeczywiscie czesciej mysle o dziewczynach z ktorymi lezalam na patologii ciąży na samym poczatku. Czy u nich też się wszystko skonczyło szczesliwie tak jak u nas.

    OdpowiedzUsuń
  11. Ja miałam fajną historię z "koleżanką z porodówki" - poznałyśmy się, gdy obie wylądowałyśmy w szpitalu w 7 tygodniu ciąży. Miałyśmy termin na ten sam dzień. Potem kontakt się urwał, spotkałyśmy się znów w poczekalni u lekarza około 30tc. Potem znów w szpitalu, kilka tygodni później. W nocy miałam cc. W południe do mojej sali przywieziono kolejną dziewczynę po cc - i to była znów ona :) Razem przeżywałyśmy kolejne trudne etapy dochodzenia do siebie po cc, razem czekałyśmy, aż naszym chłopakom zejdzie żółtaczka, żebyśmy mogły ich zabrać do domu... Nie wiem, jak przetrwałabym ten trudny czas bez niej. Jutro jedziemy do niej i jej synka w odwiedziny :) Cieszę się, że ta znajomość przetrwała!

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za wszystkie komentarze :)